Salonsocialist

Veel mensen weten dat ik gek van fietsen ben. Als het weer het toelaat, spring ik liefst snel even op de fiets. Minstens zo leuk als fietsen is het posten van de rit in de fiets-app Strava, liefst voorzien van jaloersmakende foto’s.

Terwijl ik mijn koffer voor de EHA aan het inpakken was, vroeg ik mij ineens af of mijn garderobe nog wel anno 2023 was. Dat kwam mede omdat ik besefte dat ik, sinds ik kinderen heb, minder vaak nieuwe kleding koop. Ik besloot daarom de proef op de som te nemen en de vraag of mijn kledingstijl acceptabel is, voor te leggen aan de meest eerlijke personen die ik ken: mijn twee dochters van 4 en 7 jaar oud.

Het kan zelfs de meest technofobe mensen niet zijn ontgaan: wij leven sinds enige jaren in een cancelcultuur. Zoals het Algemeen Nederlands Woordenboek omschrijft ‘een cultuur of maatschappelijke tendens waarin wordt opgeroepen om iemand of iets, bijvoorbeeld een organisatie of een bepaalde stroming, bijvoorbeeld een kunstuiting, te boycotten of cancelen...’. Tastbaar bewijs van de cancelcultuur is de oorverdovende radiostilte rondom Ali B, Lil’ Kleine en Marco Borsato.